Przegląd interpretacji podatkowych dotyczących PIT – maj 2018

Przegląd interpretacji podatkowych z maja 2018 r. porusza m.in. takie kwestie jak:

• jak pod względem podatkowym rozpatrywać świadczenia dodatkowe przyznawane zatrudnionym w związku z podnoszeniem przez nich kwalifikacji z wyłącznej inicjatywy pracodawcy i za jego zgodą?
• czy wolny od podatku jest zwrot kosztów poniesionych przez zleceniobiorcę z tytułu korzystania z prywatnego samochodu dla celów wykonania umowy?
• czy podlega opodatkowaniu wartość świadczenia w postaci udostępniania pracownikom stroju służbowego i kosmetyków do makijażu?
• czy zwolnione z opodatkowania są zwroty wydatków związanych z realizacją zadań służbowych dokonywane na rzecz pracowników?
• jakie są obowiązki płatnika podatku w związku z rozliczaniem świadczeń przyznawanych Ukraińcom?

Zestawienie interpretacji (aby przejść do konkretnego zagadnienia wystarczy kliknąć w jeden z poniższych odnośników):

Czy wartość nieodpłatnego świadczenia wynikającego z wykorzystywania auta służbowego do celów prywatnych, obejmuje wszelkie opłaty w tym również koszty paliwa?

Jak pod względem podatkowym rozpatrywać świadczenia dodatkowe przyznawane zatrudnionym w związku z podnoszeniem przez nich kwalifikacji z wyłącznej inicjatywy pracodawcy i za jego zgodą?

Jakie są skutki podatkowe korzystania przez pracowników z zapewnionej i finansowanej przez zakład pracy usługi gastronomicznej?

Czy wolny od podatku jest zwrot kosztów poniesionych przez zleceniobiorcę z tytułu korzystania z prywatnego samochodu dla celów wykonania umowy?

Jakie są obowiązki płatnika podatku w związku z wypłatą pracownikom ekwiwalentu pieniężnego za pranie odzieży?

Czy podlega opodatkowaniu wartość świadczenia w postaci udostępniania pracownikom stroju służbowego i kosmetyków do makijażu?

Czy przyznanie pracownikom okolicznościowych medali, w związku z jubileuszem pracodawcy podlega opodatkowaniu?

Czy zwolnione z opodatkowania są zwroty wydatków związanych z realizacją zadań służbowych dokonywane na rzecz pracowników?

Jakie są obowiązki płatnika podatku w związku z rozliczaniem świadczeń przyznawanych Ukraińcom?

 

 

Czy wartość nieodpłatnego świadczenia wynikającego z wykorzystywania auta służbowego do celów prywatnych, obejmuje wszelkie opłaty w tym również koszty paliwa?

 

Data wydania interpretacji: 30-05-2018

Sygnatura: 0112-KDIL3-1.4011.224.2018.1.KS

 

„(…) Stosownie do art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

• 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;
• 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

 W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ww. ustawy).

Jednocześnie, art. 12 ust. 3 powoływanej ustawy wskazuje, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodu służbowego, u pracownika korzystającego z samochodu dla celów prywatnych należy rozpoznać podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód w wysokości ustalonej w oparciu o wyżej wskazane normy prawne.

Jednakże na gruncie rozpatrywanej sprawy wyjaśnienia wymaga, że ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych zawierające m.in. opłaty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, np. ubezpieczenie, wymianę opon, bieżące naprawy, materiały eksploatacyjne, przeglądy okresowe, wymianę oleju i innych płynów oraz zużywających się części w wyniku korzystania z pojazdu, które zakład pracy – jako właściciel samochodu – musi ponieść, aby samochód był sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym. Używanie tak udostępnionego samochodu wiąże się jeszcze z innymi, dodatkowymi kosztami, podobnie jak w sytuacji, gdy samochód jest wypożyczany. Te dodatkowe koszty to przykładowo wydatki na zakup zużytego paliwa. Wydatki te nie mogą być uznane za świadczenia objęte kwotą określoną w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem ustawodawca wyraźnie wskazał w ww. przepisie, że chodzi o świadczenie związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czyli z oddaniem go do używania – bezpłatnie – dla celów prywatnych), a nie o wszelkie pochodne świadczenia związane z używaniem samochodu, takie jak koszty paliwa.

W sytuacji zatem, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki na zakup paliwa, które będzie następnie zużyte na cele inne niż służbowe, wówczas nieodpłatne świadczenie pracodawcy polegające na udostępnieniu zakupionego paliwa i wykorzystaniu go w celach prywatnych przez pracownika jest odrębnym świadczeniem stanowiącym opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wartość należy ustalić w oparciu o art. 12 ust. 3 ww. ustawy, tj. według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b tej ustawy.

Tym samym – oprócz zryczałtowanej kwoty przychodu z nieodpłatnych świadczeń z tytułu wykorzystywania samochodów do celów prywatnych (wynikającej z ww. art. 12 ust. 2a ustawy) – Spółka powinna do przychodów pracowników ze stosunku pracy doliczać dodatkowy przychód z nieodpłatnych świadczeń z tytułu zużywania w trakcie jazd prywatnych nabytego przez spółkę paliwa.

Reasumując, wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, określona w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie obejmuje kosztów paliwa.

Należy również podkreślić, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Wskazane rozstrzygnięcia zapadły bowiem w innych sprawach i nie mają mocy wiążącej w omawianym przypadku. (…)”.

 

 

Jak pod względem podatkowym rozpatrywać świadczenia dodatkowe przyznawane zatrudnionym w związku z podnoszeniem przez nich kwalifikacji z wyłącznej inicjatywy pracodawcy i za jego zgodą?

 

Data wydania interpretacji: 25-05-2018

Sygnatura: 0113-KDIPT3.4011.186.2018.3.MH

 

„(…) Zgodnie z art. 103¹ § 1 Kodeksu pracy, przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

Przez kwalifikacje zawodowe pracowników należy rozumieć kwalifikacje wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku. Za kwalifikacje zawodowe uważa się wszelką wiedzę niezbędną do wykonywania przez pracownika pracy i pełnionych obowiązków.

Stosownie do art. 103¹ § 2 ww. ustawy, pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe przysługują: 

1. urlop szkoleniowy;
2. zwolnienie z całości lub części dnia pracy, na czas niezbędny, by punktualnie przybyć na obowiązkowe zajęcia oraz na czas ich trwania.

Przy czym, za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia (103¹ § 3 ww. ustawy). 

Regulacje zawarte w art. 103¹-103⁶ Kodeksu pracy, różnicują zakres świadczeń przysługujących pracownikom w zależności od tego, czy pracownik: 

• podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, bądź
• zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy. 

Pracownikowi, który podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, przysługuje urlop szkoleniowy i zwolnienie z całości lub z części dnia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, które nie korzysta ze zwolnienia. Ponadto pracodawca może mu przyznać dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie (art. 103³ Kodeksu pracy), które w takich okolicznościach korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy zaznaczyć, że pracodawca zawiera – na piśmie – z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron. Postanowienia umowy nie mogą być jednak mniej korzystne niż przepisy Kodeksu pracy (art. 103⁴ § 1 i 2 Kodeksu pracy). Pracodawca nie ma obowiązku zawarcia umowy, jeżeli nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych (art. 103⁴ § 3 Kodeksu pracy).

Użyty w art. 103³ Kodeksu pracy zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione w nim rodzaje świadczeń stanowią katalog otwarty. Nie ma zatem przeszkód, aby do świadczeń, które pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe zaliczyć również inne, nie wymienione wprost w tym przepisie. Należy przy tym pamiętać, że za każdym razem przyznane pracownikowi świadczenia muszą pozostawać w związku z procesem podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest pracodawcą, który ze swoimi pracownikami zawiera na piśmie, w myśl art. 103⁴ Kodeksu pracy umowy o podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Na tej podstawie pracownicy odbywają szkolenie w siedzibie spółki powiązanej z zakresu umiejętności obsługi i rozwiązywania problemów na maszynach produkcyjnych oraz procedur związanych z procesem produkcji. Kwalifikacje te są niezbędne dla możliwości świadczenia przez pracowników pracy w zakładzie produkcyjnym Wnioskodawcy. Podnoszenie kwalifikacji zawodowych następuje z wyłącznej inicjatywy pracodawcy i za jego zgodą. W czasie odbywania szkolenia, pracownik zostaje zwolniony od obowiązku świadczenia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. W związku zatem z odbywaniem szkolenia, pracodawca przyznaje pracownikom podnoszącym kwalifikacje zawodowe świadczenia dodatkowe, tj.: pokrycie całości kosztów szkolenia, pokrycie kosztów przejazdów pracownika w okresie szkolenia pomiędzy Czechami, a stałym miejscem zamieszkania pracownika, i z powrotem, zapewnienie zakwaterowania pracownika w okresie szkolenia (w tym w dni, w które szkolenie się nie odbywa) w mieszkaniu lub domu w okolicy miejsca szkolenia lub hotelu, ryczałtowe pokrycie kosztów wyżywienia pracownika za każdy dzień okresu szkolenia (w tym w dni, w które szkolenie się nie odbywa), w formie przelewu na konto bankowe pracownika wypłacane z góry.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że dodatkowe świadczenia, tj.: pokrycie całości kosztów szkolenia, pokrycie kosztów przejazdów pracownika w okresie szkolenia pomiędzy C, a stałym miejscem zamieszkania pracownika, i z powrotem, zapewnienie zakwaterowania pracownika w okresie szkolenia (w tym w dni, w które szkolenie się nie odbywa) w mieszkaniu lub domu w okolicy miejsca szkolenia lub hotelu, ryczałtowe pokrycie kosztów wyżywienia pracownika za każdy dzień okresu szkolenia (w tym w dni, w które szkolenie się nie odbywa), w formie przelewu na konto bankowe pracownika wypłacane z góry, ponoszone przez Wnioskodawcę (pracodawcę) – zgodnie z przepisami Kodeksu pracy – na podniesienie kwalifikacji zawodowych pracowników, stanowić będą przychód tych pracowników, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, zwolniony jednakże z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od ww. świadczeń oraz uwzględnienia go w przesyłanej pracownikowi i właściwemu dla niego urzędowi skarbowemu imiennej informacji (PIT-11) sporządzonej według ustalonego wzoru. (…)”.

 

 

Jakie są skutki podatkowe korzystania przez pracowników z zapewnionej i finansowanej przez zakład pracy usługi gastronomicznej?

 

Data wydania interpretacji: 25-05-2018

Sygnatura: 0113-KDIPT2-3.4011.227.2018.3.AC

 

„(…) ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Trybunał Konstytucyjny w (…) wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt II FSK 7/13, uznał że przysporzenie może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenia wydatków).

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca rozważa wprowadzenie na podstawie wewnętrznego regulaminu programu motywacyjnego polegającego na dofinansowaniu swoim pracownikom posiłków. Wnioskodawca nie jest jednak zobowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w szczególnie uciążliwych warunkach nieodpłatnie, odpowiednich posiłków i napojów. W ramach programu motywacyjnego pracownicy Wnioskodawcy otrzymywaliby karty przedpłacone (Karty ….) uprawniające do zakupu tylko i wyłącznie posiłków w formie usług gastronomicznych. Korzystając z kart przedpłaconych pracownicy będą mogli dokonywać wyboru samodzielnie, zgodnie z indywidualnymi potrzebami i preferencjami, co z pewnością spotkałoby się z dużą aprobatą i zadowoleniem. Karta przedpłacona nie będzie podlegać wymianie na gotówkę oraz za jej pośrednictwem nie można będzie dokonywać wypłat z bankomatów. W sytuacji, gdy wartość posiłku jest wyższa niż wartość karty przedpłaconej, okaziciel karty przedpłaconej zobowiązany byłby do dopłacenia różnicy gotówką lub inną kartą płatniczą (wedle swojego wyboru). Celem nabywania przez Wnioskodawcę kart przedpłaconych jest realizacja w jak największym stopniu polityki Wnioskodawcy zakładającej zapewnienie jak najlepszej efektywności wykonywanej pracy przez pracowników przy równoczesnym zmniejszeniu wpływów czynników zewnętrznych na organizację ich pracy. Przyznanie przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników posiłków stanowi działanie dobrowolne, mające przyczynić się do zwiększenia jego przychodów w przyszłości. Finansowanie zakupu kart przedpłaconych byłoby realizowane ze środków obrotowych Wnioskodawcy, a tym samym nie odbywałoby się poprzez wykorzystanie środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz przywołane uregulowania prawne, należy stwierdzić, że nie można podzielić stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym ze względu na interes pracodawcy korzystanie przez pracowników z zapewnionej i finansowanej przez Wnioskodawcę usługi gastronomicznej nie będzie skutkowało powstaniem przychodu podatkowego po stronie pracowników, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości takiego świadczenia.

Na tle opisu zdarzenia przyszłego, analizując cechy jakie musi spełniać świadczenie, aby uznać je za przychód, należy wskazać, że pierwsza z przesłanek wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny została spełniona, albowiem skoro pracownik korzysta z zapewnionej i finansowanej przez pracodawcę usługi gastronomicznej poprzez przyjęcie karty przedpłaconej (Karty …..), to należy uznać, że skorzystał z niej w pełni dobrowolnie.

Należy zauważyć, że koszty wyżywienia pracownik musi ponosić niezależnie od tego, czy jest w pracy, czy w domu. Zatem zapewnienie usługi gastronomicznej jest wydatkiem ponoszonym przez pracodawcę w interesie pracownika i w ten sposób stanowi dla pracownika korzyść, ponieważ nie musi on w czasie pracy ponosić wydatków na wyżywienie (które tak czy inaczej by ponosił).

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w przypadku zapewnienia pracownikom usługi gastronomicznej przez Wnioskodawcę, zostaje spełniona również druga przesłanka wymieniona w ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

W przedmiotowej sprawie spełniona zostanie również trzecia przesłanka wynikająca z wyroku Trybunału Konstytucyjnego sygn. akt K 7/13, czyli korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnie pracownikowi (karta przedpłacona – Karta …. będzie przypisana do konkretnego pracownika). W momencie wystawienia karty następuje konkretyzacja nieodpłatnego świadczenia. Wnioskodawca może przypisać poniesiony koszt bezpośrednio konkretnemu pracownikowi.

Reasumując należy podkreślić, że w opisanej sytuacji wartość zapewnionej i finansowanej przez Wnioskodawcę usługi gastronomicznej pracownikom będzie stanowić dla nich przychód ze stosunku pracy stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu, od którego Wnioskodawca – jako płatnik – jest obowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy na zasadach wynikających z art. 31 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. (…)”.

 

 

Czy wolny od podatku jest zwrot kosztów poniesionych przez zleceniobiorcę z tytułu korzystania z prywatnego samochodu dla celów wykonania umowy?

 

Data wydania interpretacji: 21-05-2018

Sygnatura: 0115-KDIT2-2.4011.139.2018.1.MD

 

„(…) W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych określone zostały również kategorie przychodów, których otrzymanie nie skutkuje obowiązkiem zapłaty podatku, ponieważ korzystają one ze zwolnienia z opodatkowania. Jedną z nich są wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych diety i inne należności za czas:

• podróży służbowej pracownika,
• podróży osoby niebędącej pracownikiem

do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa w ww. artykule są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Jednocześnie, na mocy art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

• w celu osiągnięcia przychodów lub
• w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
• przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
• przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 powołanej ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust 1.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zatrudniona jest w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością na podstawie umowy zlecenia. W ramach zawartej umowy Wnioskodawczyni zajmuje się rozwożeniem wyników badań wykonanych przez laboratorium i materiału do badań diagnostycznych do laboratoriów współpracujących oraz innych kontrahentów, odbieraniem wyników badań i materiałów od laboratoriów współpracujących oraz innych kontrahentów, realizacją innych zadań wynikających z bieżących potrzeb Zamawiającego w zakresie przewozu i transportu. Do jazd Wnioskodawczyni wykorzystuje prywatny samochód osobowy. Zgodnie z umową wynagrodzenie Wnioskodawczyni składa się z dwóch części. Jedna część to rozliczenie przepracowanych godzin, a druga – to kilometrówka za używanie prywatnego samochodu do celów służbowych. Za pierwszą część Zleceniodawca pobiera podatek dochodowy od osób fizycznych oraz odprowadza składki do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Za drugą – pobierany jest podatek dochodowy od osób fizycznych.

Przystępując do oceny skutków podatkowych zwrotu kosztów poniesionych przez Wnioskodawczynię z tytułu korzystania z prywatnego samochodu w związku z zawartą umową zlecenia w pierwszej kolejności zauważyć należy, że w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posłużono się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, co oznacza, że zakres tego zwolnienia nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych w rozumieniu art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 108, z późn. zm.), ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami. Niemniej jednak definiując pojęcie podróży należy mieć na uwadze pojęcie podróży służbowej określone w art. 775 § 1, zgodnie z którym pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Posiłkując się treścią zacytowanego przepisu przyjąć więc należy, że podróżą w sensie ogólnym będzie wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba zleceniodawcy, bądź stałe miejsce wykonywania zadań przez zleceniobiorcę. Podróż to zdarzenie incydentalne, tymczasowe i krótkotrwałe w stosunku do zadania powierzonego w ramach umowy i wykonywanego na podstawie tej umowy. Ponadto z powołanych przepisów wynika, że dla skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest uzyskanie m.in. zwrotu kosztów przejazdów przez osobę będącą w podróży pod warunkiem, że wypłacone należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wypłacany Wnioskodawczyni zwrot kosztów używania prywatnego samochodu wynikający z rozliczania przejazdów w związku z zawartą umową zlecenia stanowi dla Wnioskodawczyni przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie zwrot tych kosztów nie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi na charakter wykonywanej pracy nie można bowiem uznać, iż Wnioskodawczyni przebywa w podróży. Rozwożenie wyników badań i materiałów do badań oraz przewozy i transporty wynikające z zawartej przez Wnioskodawczynię umowy zlecenia – stanowią przedmiot tej umowy i nie mają charakteru incydentalnego, tymczasowego i krótkotrwałego.

Wobec tego – odpowiadając wprost na zadane we wniosku pytanie – stwierdzić należy, że Zleceniodawca prawidłowo pobiera podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanej Wnioskodawczyni kilometrówki z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych. (…)”.

 

 

Jakie są obowiązki płatnika podatku w związku z wypłatą pracownikom ekwiwalentu pieniężnego za pranie odzieży?

 

Data wydania interpretacji: 21-05-2018

Sygnatura: 0113-KDIPT3.4011.148.2018.2.KC

 

„(…)Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (dalej Spółka lub Pracodawca) jest spółką działającą w ramach grupy kapitałowej Y (dalej Y). Działalność Wnioskodawcy polega na wykonywaniu w imieniu i na rzecz Y pośrednictwa w zakresie czynności bankowych oraz czynności faktycznych związanych z działalnością bankową, o których mowa w prawie bankowym. W ramach zawartych z Y umów, Wnioskodawca prowadzi centrum telefoniczne, które stanowi alternatywny kanał dostępu dla obecnych i potencjalnych klientów Y. Wnioskodawca uruchomił nowy kanał z klientem poprzez video. Wybrani pracownicy, w ramach wykonywanych obowiązków kontaktują się z klientem poprzez video oraz klienci kontaktują się z konsultantami. W związku z wykonywaniem powyższych czynności, pracownik jest zobowiązany do prezentowania stosownego wyglądu zewnętrznego i posiadania należytej prezencji. Pracodawca zapewnia pracownikom ubiór służbowy, tj. koszule służbowe posiadające trwałe cechy charakterystyczne dla Spółki – logo firmy. Koszule służbowe opatrzone logo firmy są wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych związanych z wykonywaniem określonych obowiązków. Pranie odzieży służbowej odbywa się we własnym zakresie przez pracownika i przysługuje mu z tego tytułu ekwiwalent pieniężny. Wypłata ekwiwalentu odbywa się miesięcznie wraz z wynagrodzeniem za dany miesiąc. Kwestie związane z obowiązkiem noszenia ubioru firmowego przez pracowników zespołu do kontaktów video z klientem oraz wypłatą ekwiwalentu za pranie ww. koszul zostały uregulowane w Regulaminie Pracy Spółki. Ubiór służbowy stanowi własność Wnioskodawcy, co zostało określone w Regulaminie Pracy Spółki. Szczegółowe warunki i zasady udostępniania i korzystania z odzieży roboczej regulują ustalone przez Pracodawcę „Zasady użytkowania odzieży roboczej oraz jej konserwacji”. Wypłata ekwiwalentu za pranie ubioru służbowego wynika z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X „Bezpieczeństwo i higiena pracy”, rozdział IX „Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze” ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (…).

Stosownie do postanowień art. 237⁷ § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

• jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
• ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

W myśl art. 237⁷ § 2 Kodeksu pracy, pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.

Ponadto, na podstawie art. 237⁹ § 2 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.

Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika, stosownie do treści art. 237⁹ § 3 Kodeksu pracy.

Z powołanych powyżej przepisów wynika więc, że ekwiwalent pieniężny za pranie przysługuje na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Przepisy te nie wymagają, by pracodawca dokonywał zwrotu udokumentowanych wydatków ponoszonych przez pracowników. Zgodnie z definicją słownikową ekwiwalent oznacza rzecz zastępującą inną rzecz o równej wartości, odpowiednik, równoważnik (Współczesny słownik języka polskiego, Dunaj B. Warszawa 2007).

Skoro zatem z przepisów Kodeksu pracy wynika, że to pracodawca jest zobowiązany do prania, konserwacji, naprawy, odpylania i odkażania stosowanych środków ochrony indywidualnej, odzieży i obuwia roboczego, a w przypadku braku możliwości prania odzieży roboczej wypłaty ekwiwalentu w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika to – w ocenie tutejszego Organu – wysokość ekwiwalentu wypłacanego pracownikowi może być ustalona także w sposób inny, niż tylko na podstawie dokumentów przedłożonych przez pracownika. Jako ekwiwalent, wypłacane pracownikowi kwoty mają stanowić rekompensatę kosztów przez niego poniesionych. Wysokość kosztów może być ustalana we wzajemnym porozumieniu pracodawcy i pracownika.

Przy czym podkreślić należy, że przepisy prawa pracy nie są przepisami podatkowymi, wobec czego tutejszy Organ nie posiada kompetencji do ich autorytarnej interpretacji. W celu ostatecznego rozstrzygnięcia wątpliwości w zakresie podstaw do wypłaty wysokości ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej należy zwrócić się do organów właściwych dla spraw pracowniczych i bhp. Przepisy ustawy podatkowej nie stawiają szczególnych wymogów dla możliwości zwolnienia tego rodzaju ekwiwalentu od opodatkowania. Warunkiem zwolnienia jest wyłącznie to, by prawo do ekwiwalentu i zasady jego przyznawania wynikały z przepisów o bezpieczeństwie higienie pracy.

I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego i powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że przyznany pracownikowi ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży służbowej (koszul z logo firmy) stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże, z uwagi na to, że ekwiwalent ten zostanie przyznany zgodnie z przepisami bhp, będzie korzystał ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawca jako płatnik nie będzie zobowiązany do naliczania, pobierania i odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wypłacany pracownikom ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży nie stanowi dla nich dodatkowego przychodu należało uznać za nieprawidłowe, ponieważ jest to przychodów pracownika ze stosunku pracy, ale korzystający ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych..  (…)”.

 

 

Czy podlega opodatkowaniu wartość świadczenia w postaci udostępniania pracownikom stroju służbowego i kosmetyków do makijażu?

 

Data wydania interpretacji: 21-05-2018

Sygnatura: 0113-KDIPT3.4011.249.2018.1.KC

 

„(…) warunkiem istnienia obowiązków płatnika określonego w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania wypłat świadczeń przez ten podmiot kwalifikowanych jako przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy. Warunek ten zostanie spełniony w przypadku wypłat na rzecz osób będących pracownikami podmiotu wypłacającego świadczenia, tj. na rzecz osób pozostających z nim w stosunku pracy.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór.

Z treści powołanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego, ale jedynie w sytuacji, gdy pracownik obowiązany jest do używania takiego ubioru. Pracodawca może podjąć decyzję o używaniu przez pracownika stosownej odzieży służbowej – reprezentacyjnej, ale odzież taka musi spełniać określone wymogi. Obowiązek taki winien być nałożony przez pracodawcę na podstawie przepisów wewnątrzzakładowych, np. w formie uchwały zarządu, polecenia dyrekcji, regulaminu pracy itp.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (dalej Spółka lub Pracodawca) jest spółką działającą w ramach grupy kapitałowej Y. Działalność Wnioskodawcy polega na wykonywaniu w imieniu i na rzecz Y pośrednictwa w zakresie czynności bankowych oraz czynności faktycznych związanych z działalnością bankową, o których mowa w prawie bankowym. W ramach zawartych z Y umów, Wnioskodawca prowadzi centrum telefoniczne, które stanowi alternatywny kanał dostępu dla obecnych i potencjalnych klientów Y. Wnioskodawca uruchomił nowy kanał z klientem poprzez video. Wybrani pracownicy, w ramach wykonywanych obowiązków kontaktują się z klientem poprzez video oraz klienci kontaktują się z konsultantami. W związku z wykonywaniem powyższych czynności pracownik jest zobowiązany do prezentowania stosownego wyglądu zewnętrznego i posiadania należytej prezencji. Pracodawca zapewnia pracownikom ubiór służbowy, tj. koszule służbowe posiadające trwałe cechy charakterystyczne dla Spółki – logo firmy. Koszule służbowe opatrzone logo firmy są wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych związanych z wykonywaniem określonych obowiązków. Kwestie związane z obowiązkiem noszenia ubioru firmowego przez pracowników zespołu do kontaktów video z klientem zostały uregulowane w Regulaminie Pracy Spółki. Ubiór służbowy stanowi własność Wnioskodawcy, co zostało określone w Regulaminie Pracy Spółki. Szczegółowe warunki i zasady udostępniania i korzystania z odzieży roboczej regulują ustalone przez Pracodawcę „Zasady użytkowania odzieży roboczej oraz jej konserwacji”. Wypłata ekwiwalentu za pranie ubioru służbowego wynika z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Pracodawca planuje zapewnić pracownikom wyodrębnionego zespołu video kosmetyki do makijażu, aby przed rozpoczęciem pracy mogli poprawić swój wizerunek zgodnie z oczekiwaniami Pracodawcy. Kosmetyki do makijażu będą w miejscu ogólnodostępnym dla pracowników danego zespołu, aby przed rozpoczęciem pracy, jak również podczas przerwy, mogli poprawić makijaż. W wyżej opisanym przypadku, kosmetyki do makijażu będą używane tylko na wewnętrzne potrzeby Pracodawcy. Po zakończonej pracy makijaż zostanie usunięty.

Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia ubioru służbowego ani też pojęcia umundurowania, jednakże ustawa wyraźnie wskazuje na obowiązek używania ubioru służbowego jako przesłankę do zastosowania powyższego zwolnienia.

Z uwagi na brak w niniejszej ustawie definicji ubioru (odzieży) służbowego rozstrzygnięcia, co może być elementem ubioru służbowego, czy też w jakich przypadkach ubiór pracownika uznaje się za służbowy, należy dokonywać zatem w oparciu o językowe znaczenie słów „ubiór” i „służbowy”. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego określa mianem „ubrania” – „to, co się nosi; ubranie, strój”, „służbowy” – „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp., wynikający z pracy w takiej instytucji; urzędowy”. Wobec powyższego uznać należy, że odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp. W związku z tym, ubiorem służbowym będzie taki ubiór, którego noszenie przy świadczeniu pracy jest obowiązkiem pracownika. Ubiór służbowy powinien charakteryzować się jakimś stopniem wyróżnienia powodującym, że niemożliwe, czy też niecelowe byłoby używanie go na potrzeby prywatne pracownika, a to oznacza, że winien być wykorzystywany jedynie do celów związanych z wykonywaniem obowiązków powierzonych w ramach stosunku pracy.

W opisanej sytuacji, Wnioskodawca wskazał, że zarówno koszule z logo firmy, jak również kosmetyki do makijażu będą jedynie udostępniane do używania przez czas realizacji zadań pracowniczych, natomiast w przypadku zakończenia stosunku pracy, pracownik zobowiązany będzie do zwrotu otrzymanego ubioru służbowego Wnioskodawcy oraz w okresie korzystania z ww. koszul oraz kosmetyków do makijażu, nie będą one własnością pracownika, lecz będą stanowić własność Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że udostępnienie pracownik koszul z logo firmy oraz kosmetyków do makijażu w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków w ramach stosunku pracy nie będzie generowało dla nich przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych – będzie dla nich obojętne podatkowo. W konsekwencji, Wnioskodawca jako płatnik nie będzie zobowiązany do naliczania, pobierania i odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu. (…)”.

 

 

Czy przyznanie pracownikom okolicznościowych medali, w związku z jubileuszem pracodawcy podlega opodatkowaniu?

 

Data wydania interpretacji: 10-05-2018

Sygnatura: 0114-KDIP3-2.4011.172.2018.1.AK1

 

„(…) Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13) nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy. W uzasadnieniu wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in., że: (…) „W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać, lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205). A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które tego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. (…)”.

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, że wartość przyznanych okolicznościowych medali w kształcie sztabki złota związanych z 25-leciem Spółki nie stanowi dla pracowników Wnioskodawcy przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika w związku z przekazaniem pracownikom darowizn w postaci okolicznościowych medali. (…)”.

 

 

Czy zwolnione z opodatkowania są zwroty wydatków związanych z realizacją zadań służbowych dokonywane na rzecz pracowników?

 

Data wydania interpretacji: 09-05-2018

Sygnatura: 0112-KDIL3-1.4011.166.2018.1.AMN

 

„(…) Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 stwierdził, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

W konsekwencji Trybunał Konstytucyjny uznał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze zostały spełnione za zgodą pracownika,
• po drugie spełnione zostały w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Z kolei w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych, czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego, czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy.

Przyjąć zatem należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. oraz orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać zatem należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych wydatki ponoszone przez pracownika na nocleg, koszty dojazdu – paliwo i bilety PKP, przejazdy płatnymi drogami oraz parkingi zwracane przez Wnioskodawcę na podstawie faktur/rachunków, nie będą stanowić dla tego pracownika przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji Spółka, działając jako płatnik, nie będzie miała obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia do urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty przedmiotowego świadczenia.

Przedmiotowe koszty noclegu, dojazdu (paliwa, biletów PKP), przejazdu płatnymi drogami oraz parkingów ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownik (audytor wewnętrzny) nie otrzymuje od pracodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Ponadto pracownik, o którym mowa we wniosku, nie odbywa podróży służbowych w rozumieniu prawa pracy, a ww. wydatki są nieodłącznym elementem prawidłowego i efektywnego wykonywania swoich obowiązków pracowniczych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że opisane wyżej wydatki nie będą stanowiły przychodu podlegającego opodatkowaniu i że w zaistniałej sytuacji nie ciążą na Wnioskodawcy obowiązki naliczenia, pobierania i odprowadzenia podatku dochodowego od zwróconych wydatków, jest prawidłowe. (…)”.

 

 

Jakie są obowiązki płatnika podatku w związku z rozliczaniem świadczeń przyznawanych Ukraińcom?

 

Data wydania interpretacji: 02-05-2018

Sygnatura: 0115-KDIT2-1.4011.88.2018.1.AS

 

„(…) W myśl art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

• osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
• właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z treści tego przepisu wynika, że za przychody z tytułu umowy zlecenia w rozumieniu art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uważa się przychody otrzymane na podstawie tego rodzaju umowy ale tylko od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej oraz jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej.

Natomiast przychody osiągane z tytułu umów zlecenia zawartych z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej kwalifikować należy do przychodów z innych źródeł.

Stosownie bowiem do art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Z opisu przedstawionego stanu faktycznego wynika, że umowy zlecenia nie były zawarte przez Wnioskodawcę jako osobę prowadzącą działalność gospodarczą. Zatem w świetle dokonanej powyżej analizy źródeł przychodów należy stwierdzić, że wynagrodzenie wypłacane na podstawie zawartych przez Wnioskodawcę umów zleceń należy zakwalifikować jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy.

Użyte w ww. przepisie sformułowanie „w szczególności” świadczy o tym, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć nie tylko przychody wprost wymienione w tym przepisie, ale również inne przychody które nie zostały enumeratywnie w nim wskazane i jednocześnie nie są zakwalifikowane do żadnej z kategorii przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8a ustawy.

W przypadku dochodów z innych źródeł, obowiązki podmiotu dokonującego świadczenia wynikają z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W przypadku wypłaty należności lub świadczeń zaliczanych do innych źródeł o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, na podmiotach wymienionych w tym przepisie, tj. na osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osobach prawnych i ich jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej nie ciąży obowiązek poboru zaliczek, lecz obowiązek wystawienia informacji PIT-8C.

Oznacza to, że Wnioskodawca w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest zobowiązany do obliczenia i pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego bądź zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zarówno w odniesieniu do wypłacanych świadczeń jak też wartości nieodpłatnych świadczeń z tytułu zakwaterowania. Na Wnioskodawcy nie ciąży również obowiązek wystawienia informacji PIT-8C. (…)”.